Usuario:Niseu/Taller

Dibisa (latinezko divisa izenetik, eta hura latinezko divido «zatitu» aditzetik) beste herrialde edo eskualde bateko dirua da. Dibisak trukatu edo saleros daitezke, eta horretarako nazioarteko dibisen truke-merkatua dago. Merkatu horretan sortzen den dibisen trukaneurria edo balioa dibisa ezberdinen eskaria eta eskaintza zein diren erabakitzen da, baina dibisaren herrialdeko hazkunde ekonomikoa, inflazioa eta barne-kontsumoa bezalako parametroen mendean ere badago. Horrela, dibisen trukaneurria aldakorra izaten da eta dibisa-merkatuetan finkatzen da, batzuetan aginte ekonomikoak dibisen balio finkoa ezar badezake ere.

DIBISEN IZENDAPENA

Nazioarteko dibisa-merkatuan, dibisek izendapen estandar bat dute, bankuetan eta egunkari ekonomikoetan erabiltzen dena. Izendapena ISO 4217 arauak ezartzen du. Ondoren, gehien trukatzen diren dibisen izendapenak zehazten dira:

Herrialdea	Dibisa	Izendapena
AEB	dolarra estatubatuarra	USD
Eurogunea	euroa	EUR
Japonia	yena	JPY
Erresuma Batua	libera esterlina	GBP
Suitza	libera suitzarra	CHF
Australia	dolar australiarra	AUD

IKUSPEGI OROKORRA

Neolitiko garaian, ehiztari eredutik ekoizpen-eredu batera igaro zirenean, ekoizpen-soberakinak aurkitu zituzten. Soberako ondasun horiek, beste erkidego batzuekin trukatzea ez zen lan erraza. Lehenik eta behin, trukerako interesa zuen pertsona bat lortu behar zelako, eta, bigarrenik, tratua bidezkoa zela neurtzeko modurik ez zegoelako.

Horregatik sortzen da neurri-unitate bat transakzioetarako eta, aldi berean, horiek arintzeko. Gatza edo abereak bezalako ondasunak erabili ziren, txanponaren funtzioa betetzeko.

Estatuburuen monopolioak txanpon gehiago edo gutxiago jaulkitzeko aukera ematen zuen, estatu-premien arabera. Ekonomia hazterakoan, ondasunen eskaria ere hazten zen. Estatuak kontrolatzen du txanponaren jaulkipena.

Asia txikian, Txinan eta Indian daude txanponaren lehenengo erregistroak. 600 K.a urtearen inguruan sortu zen txanpona.

Zilarra urte askotan erabili ondoren, Alemaniaren eta Erresuma Batuaren arteko akordioak beste herrialde askok gauza berbera egitea eragin zuen. Herrialde batek esportatzen zuen bakoitzean urrea jasotzen zuen, eta inportatzaile izateagatik merkataritza-defizita zuten herrialdeek, berriz, urre erreserbak urritzen zituzten.

Diru-politikako era guztietako amarruak erabiltzen ziren urrearen irteera saihesteko. Lehen Mundu Gerraren etorrerak arazoa lasaitu zuen, eta Bigarren Mundu Gerraren amaiera arte, Bretton Woodseko konferentziarekin, ez zen Urrezko Patroira itzultzeko ahalegin seriorik egin.

Urrea erabiltzeari itzultzeak, Estatu Batuek urrearen prezioa 35 dolarretan mantendu behar zutela adierazi zuen, eta dolarrak urre truke prezio horretan inolako murrizketarik gabe aldatzeko ahalmena zuen. Dolarraren prezioa finko mantentzen zen, eta gainerako herrialdeek haren aldean finkatu behar zuten dibisen prezioa, eta txanponek esku hartu behar zuten bere kanbio-tasei eusteko.

Egoera hori mantendu ahal izan zen Europak AEB-kiko ahultasun politiko eta finantzarioko egoera argia izan zuen bitartean. Bigarren Mundu Gerraren ondoren, bere ekonomia berreskuratzeko zailtasunak zituzten, eta egoera aldatu egin zen 60ko hamarkadaren amaieran. Vietnamgo gerra medio zela eta, Europako herrialdeak dolarrak aldatzen hasi ziren marko alemaniarren eta urrearen truke, eta Estatu Batuek ezin izan zieten eskaerei erantzun. Horregatik, Richard Nixon presidenteak dolarra urretik bereiztea erabaki zuen, eta dibisa merkatu gisa ezagutzen dugun gorabehera askeen sistema sortu zuen.

Hau banku handien arteko merkatuko kontu bat moduan hasi zen, eta 70. hamarkadaren erdialdean lehen brokerrak agertu ziren banku txikienei sarbidea emateko. Banku handiek prezioa ematen zieten brokerrei dibisak saltzeagatik, eta hauek berehala eskaintzen zizkieten gainerako banku txikiei, preziorik onenak eskari-hurrenkera zorrotzaren arabera esleituz.

Teknologia berrien agerpenari esker, laster prezioen sistema jarraitua eskaini ahal izan zen, edozein unetan erosi eta saldu ahal izateko, banku handiek brokerren eta banku txikien likidezia-hornitzaile gisa jardunez.

SISTEMA MONETARIOA

Sistema monetarioak honako maila hauetan bereizi behar dira:

1- Merkatuan dauden salgai jakin batzuk trukatu nahi direnak. Salgai gisa definitzen dira behar dituzten kontsumitzaileak asetzeko baliagarriak diren ondasunak. Gizakiek garatutako merkataritza-utilitarismoaren ezaugarri nagusia da, ekoitzitako ondasunak ez dituztela ekoizleek kontsumitzen, baizik eta merkatu batean trukatzen dituztela, diru-sistema bat osatzen duten hitzarmen arautzaile batzuen bidez.

2- Diru-unitateak, zenbakizko konbentzio abstraktu unibertsalak, aurreko salgai bakoitzaren truke-balioa zehaztasunez zehazteko balio dutenak.

3- Zenbait balio komertzial (prezioak eta soldatak), salerosgai zehatzen eta dibisa-unitateen arteko alderaketaren ondoriozko balio mistoak, zehaztutako salgai bakoitzari merkataritza-balio bat esleitzen zaio. Merkantzia ekoizleari esleitzeak soldata bat ematen du. Prezioak eta soldatak errealitate mistoak dira, zehatzak eta abstraktuak, merkantzia zehatzak eta diru-unitate abstraktuak alderatzearen ondorio baitira.

4- Pertsona batek beste bati zor bat aitortzen diola jakinarazten duten dokumentuak, diru-unitate kopuru jakin baten truke. Merkataritza-transakzio askea erregistratzen duen dokumentua da, trukea desagertzea ahalbidetzen duen eta truke geroratuak egiteko aukera ematen duena, denboran zein espazioan.

Dibisa-unitatea neurketa-unitate bat da, eta, beraz, guztiz abstraktua da. Diru-tresna, aldi berean, bitartekotza-egintza bat eta merkataritza-egintza bat erregistratzen dituen dokumentu bat da.

Hasiera batean, merkatua diru-sistemaren beharrik gabe garatzen zen. Trukea salgai jakin baten eta bestearen artean egiten zen. Kontuan hartu beharreko faktore bakarra aldaketaren bi eragileen premia partikularrak ziren. Premia horiek asetzen baziren, trukea gertatzen zen. Honek ez du bi merkantziaren balioen arteko baliokidetasuna kalkulatzeko aukera emango lukeen balio-eredu kuantitatiborik.

Merkataritza-utilitarismoa handitzean, anplifikatzean, orduan agerian geratzen da merkantzien aldaketaren balio kuantitatiboa neurtzeko sistema baten beharra, kuantitatiboki baliokideak diren trukeak egitea ahalbidetuko duena.

Merkantzia zehatzen kanbio-balioa neurtzeko, diru-unitateak erabiltzen dira. Erabat abstraktuak eta unibertsalak. Abstraktuak, eduki jakineko konbentzio formal hutsak direnak. Unibertsalak berriz, kontuan hartutako merkatu bateratuan dauden merkantzia zehatz eta heterogeneoak.

Merkantzia zehatz bakoitzak, konbentzio bidez, moneta-unitate abstraktu jakin batzuk ditu. Merkantzia zehatz eta heterogeneoen moneta-homogeneizazio horri esker, erraz kalkula daitezke merkantzia desberdinen arteko baliokidetasun zehatzak.

DIRU MODERNOA

Erabilitako moneta lex monetae kontzeptuan oinarritzen da, hau da, estatu subirano batek erabaki ahal izango du zein moneta erabiliko duen.

Normalizaziorako Nazioarteko Erakundeak hiru letrako kode-sistema bat sartu du (ISO 4217) moneta adierazteko, sortzen den nahasmena ezabatzeko helburuarekin, dozenaka moneta baitaude, dolarra eta franko izenekoak. "Libera" ere ia dozena bat herrialdetan erabiltzen da.  Horietako gehienak libera esterlinari lotuta daude, eta gainerakoek balio aldakorrak dituzte.

Oro har, hiru letrako kodearen lehen bi letretarako herrialdearen kodea erabiltzen da. Eta  hirugarren letrarako, monetaren izenaren lehen letra erabiltzen da.

DIRU ALTERNATIBOA

Kontrol zentralizatutako dibisetatik bereizita, konfiantzazko sare pribatu deszentralizatuek aldizkako txanponak babesten dituzte, hala nola bitcoina, Ethereum 's eterra, Litecoin, Monero, Peercoin edo Dogecoin.

Horiek kriptomoneta gisa sailkatzen dira, balio-transferentzia erabiltzaile guztiek balioztatutako sinadura kriptografikoen bidez bermatzen baitira. Markako txanponak ere badaude, adibidez, "obligazioan" oinarritutako balioa duten dendak, hala nola BarterCard, Fideltasun Puntuak (Credit Cards, Airlines) edo Game-Credit (MMO games), produktu komertzialen izen onean oinarritzen direnak, edo "aktiboan oinarritutako" diru alternatiboak, adibidez, MPESA (E-Money Broadcast) izeneko mobile-money eskemak.

Interneten oinarritua eta digitala izan daiteke. Adibidez, bitcoina ez dago herrialde jakin bati lotuta, edo NDFren SDRa (Sales Development Representative) (Non deliverable forward), ezta  txanpon saski batean ere, eta mantendutako aktiboetan.

Gobernuek moneta alternatiboen jabetza eta salmenta debekatzen dute askoran, diru konstituzionalaren legitimitatea hiritar guztien mesedetan babesteko.

MONETAREN BIHURGARRITASUNA

Kasu gehienetan, banku zentral batek moneta-modu guztiak jaulkitzeko ahalmena du, txanponak eta billeteak barne, bai eta bere zirkulazio-eremurako txanpon alternatiboen zirkulazioa murriztekoa ere. Diru-politikaren bidez arautzen dute bankuek egiten duten diru-ekoizpena.

Kanbio-mota bat prezio bat da, eta bi txanpon aldatu daitezke elkarren artean. Hori bi diru-eremuetan arteko merkataritzarako erabiltzen da. Kanbio-tasak flotatzaile edo finko gisa sailka daitezke.

Kanbio-tasa flotatzaileen kasuan, truke-tasen eguneroko mugimenduak merkatuak zehazten ditu. Finkoko kasuan berriz, gobernuek merkatuan esku hartzen dute beren moneta erosteko edo saltzeko, eskaintza eta eskaria kanbio-tasa estatiko batera orekatzeko.

Herrialde batek bere diruaren kontrola duen kasuetan, kontrol hori banku zentral batek edo Finantza Ministerio batek egiten du. Moneta-politikaren kontrola duen instituzioari moneta-agintaritza esaten zaio.

Zenbait herrialdek izen bera erabil dezakete beren txanpon bereizietarako (adibidez, Australia, Kanada eta Estatu Batuak). Aitzitik, zenbait herrialdek moneta bera ere erabil dezakete (adibidez, Euroa, Frankoa CFA).

Moneta bakoitzak ohiko moneta-unitate nagusi bat du (dolarra, adibidez, edo euroa), bai eta unitate zatikatzaile bat ere, sarritan unitate nagusiaren 1 edo 100 gisa definitzen dena. Adibidez, 100 zentabo = 1 dolar, 100 zentimo = 1 franko.