Abradato

De Wikipedia, la enciclopedia libre
Suicidio de Pantea ante el cadáver de su esposo Abradato. Obra de Pedro Pablo Rubens

Abradato o Abrádates (Griego Αβραδάτας; fl. siglo VI a. C.) fue un rey, probablemente ficticio, de Susa. Su nombre es conocido debido a que Jenofonte lo nombre en la biografía parcialmente ficticia de Ciro el Grande, la Ciropedia.[1][2]​ Según esta obra, Abradato fue un aliado de los asirios contra Ciro, mientras Ciro seguía siendo vasallo de su tío (también probablemente ficticio), Ciáxares II.[3]

Cuando Ciro conquistó el campamento asirio mientras Abradato se encontraba ausente en una misión en la Bactriana, este capturó a la esposa de Abradato, Pantea. Como consecuencia del trato honorable que esta recibió del rey persa,[4]

Abradates decidió más tarde unirse a las fuerzas de Ciro. Cayó en combate en una batalla, mientras luchaba contra el ejército de Creso, durante la conquista de Lidia en el año 547 a. C.[3]​ Tras su muerte, su esposa Pantea decidió suicidarse por el dolor causado por su pérdida.[5][6]​ Su ejemplo fue seguido por sus tres s. Ciro decidió elevar un túmulo en el honor de la pareja. En uno de los pilares se escribieron los nombres de Abradato y Pantea en caracteres siriacos;[7]​ y en tres columnas inferiores fue grabada la inscripción σκηπτούχων en honor de los eunucos.[8]​ El romance de Abradato y Pantea es una parte significativa de la última parte de Ciropedia.

Abradado en el arte[editar]

La historia de Abradato y Pantea, y más concretamente el suicidio de esta tras la muerte en combate de su esposo, ha sido representado en varias obras pictóricas por parte de diversos artistas como Pedro Pablo Rubens o Vicente López Portaña, o musicales, como Francisco Olivares.

Referencias[editar]

  1. Jenofonte, Ciropedia v. 1. § 3, vi. 1. § 31, &c. 4. § 2, &c. vii. 3. § 2, &c.
  2. Luciano. Imag. 20
  3. a b Brunner, Christopher Joseph (1984). «Abradatas». Encyclopaedia Iranica. 1.3. Costa Mesa: Mazda Pub. p. 228. 
  4. Xenophon Hist., Ciropedia, Libro 6, Capítulo 4, Sección 5, Línea 3.
    ἐν δὲ τούτῳ ἡ Πάνθεια ἀποχωρῆσαι

    κελεύσασα τοὺς παρόντας πάντας ἔλεξεν· Ἀλλ' ὅτι μέν,
    ὦ Ἀβραδάτα, εἴ τις καὶ ἄλλη πώποτε γυνὴ τὸν ἑαυτῆς
    ἄνδρα μεῖζον τῆς αὑτῆς ψυχῆς ἐτίμησεν, οἶμαί σε γιγνώ-
    σκειν ὅτι καὶ ἐγὼ μία τούτων εἰμί. τί οὖν ἐμὲ δεῖ καθ' ἓν
    ἕκαστον λέγειν; τὰ γὰρ ἔργα οἶμαί σοι πιθανώτερα παρε-
    σχῆσθαι τῶν νῦν λεχθέντων λόγων. ὅμως δὲ οὕτως ἔχουσα
    πρὸς σὲ ὥσπερ σὺ οἶσθα, ἐπομνύω σοι τὴν ἐμὴν καὶ σὴν
    φιλίαν ἦ μὴν ἐγὼ βούλεσθαι ἂν μετὰ σοῦ ἀνδρὸς ἀγαθοῦ
    γενομένου κοινῇ γῆν ἐπιέσασθαι μᾶλλον ἢ ζῆν μετ' αἰσχυνο-
    μένου αἰσχυνομένη· οὕτως ἐγὼ καὶ σὲ τῶν καλλίστων καὶ
    ἐμαυτὴν ἠξίωκα. καὶ Κύρῳ δὲ μεγάλην τινὰ δοκῶ ἡμᾶς
    χάριν ὀφείλειν, ὅτι με αἰχμάλωτον γενομένην καὶ ἐξαι-
    ρεθεῖσαν αὑτῷ οὔτε ὡς δούλην ἠξίωσε κεκτῆσθαι οὔτε ὡς
    ἐλευθέραν ἐν ἀτίμῳ ὀνόματι, διεφύλαξε δὲ σοὶ ὥσπερ
    ἀδελφοῦ γυναῖκα λαβών. πρὸς δὲ καὶ ὅτε Ἀράσπας ἀπέστη

    αὐτοῦ ὁ ἐμὲ φυλάττων, ὑπεσχόμην αὐτῷ, εἴ με ἐάσειε πρὸς
  5. Joannes Rhet., Commentarium in Hermogenis librum περὶ ἰδεῶν 6, Página 431, línea 9
    <Ὥσπερ ὁ Ξενοφών·> φησὶ γὰρ οὗτος ἐν πέμ-

    πτῳ τῆς παιδείας Κύρου, τοῦ πρώτως βασιλεύσαν-
    τος Περσῶν, ὅτι ἡ Πανθία, τεθνῶτος τοῦ ἀνδρὸς Ἀ-
    βραδάτου, βασιλέως Σούσων, ὑπὸ τῶν Αἰγυπτίων, καὶ
    ἀποκοπείσης αὐτοῦ τῆς χειρὸς, λαβοῦσα ταύτην κατεφί-
    λει· ἦν γὰρ, ὡς ἀπεκόπη, ἁρμοσθεῖσα τῷ ἰδίῳ σώματι·

    φησὶ γάρ· καὶ ἡ χεὶρ ἐπηκολούθει
    .
  6. Anónimo en Hermogenem Rhet., Commentarium in librum περὶ ἰδεῶν Volumen 7, página 1078, línea 12
    Ὁ Ἀβραδάτης εἰς πόλεμον τέθνηκε, καὶ ἔκοψαν

    τὴν χεῖρα αὐτοῦ, καὶ ἡ γυνὴ ἐκράτει τῆς χειρὸς αὐτοῦ

    καταφιλοῦσα, καὶ ἠκολούθει ἡ χεὶρ αὐτοῦ.
  7. Αυτ. ΣΤ, 1, 46. Ζ, 3, 5
  8. Smith, William (1867). Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology (en inglés) 1. p. 3. Archivado desde el original el 31 de diciembre de 2005. Consultado el 6 de noviembre de 2015. 

Enlaces externos[editar]