Croatas blancos

De Wikipedia, la enciclopedia libre
Territorio europeo habitado por eslavos occidentales y eslavos orientales alrededor del 700–850 d. C.

Croatas blancos ( en croata: Bijeli Hrvati; en polaco: Biali Chorwaci; en checo: Bílí Chorvati; en ucraniano: Білі хорвати, romanizado: Bili khorvaty), o simplemente conocidos como croatas, eran un grupo de tribus eslavas tempranas que vivían entre otras tribus eslavas occidentales y orientales en el área de la actual Pequeña Polonia, Galicia (al norte de los Cárpatos ), Ucrania occidental y el noreste de Bohemia.[1]​[2]​[3]​ Fueron documentados principalmente por autores medievales extranjeros y lograron preservar su nombre étnico hasta principios del siglo XX, principalmente en la Pequeña Polonia. Se considera que fueron asimilados a las etnias checa, polaca y ucraniana,[4]​ y son uno de los antecesores de los rusinos.[5]​[6]​ En el siglo VII, algunos croatas blancos emigraron de su tierra natal, la Gran Croacia Blanca, al territorio de la actual Croacia en el sureste de Europa a lo largo del mar Adriático, formando los ancestros del grupo étnico croata eslavo del sur.

Etimología[editar]

En general, se cree que el etnónimo croata - Hrvat, Horvat y Harvat - etimológicamente no es de origen eslavo, sino un préstamo de las lenguas iraníes .[7]​[8]​[9]​[10]​[11]​[12]​ Según la teoría más plausible de Max Vasmer, deriva de *(fšu-)haurvatā- (guardián del ganado),[13]​[14]​[15]​[16]​[17]​ más correctamente proto-osetio / alaniano * xurvæt- o * xurvāt-, en el sentido de "el que guarda" ("guardián, protector").[18]​

Tablillas B de Tanais que contienen el nombre Χοροάθος (Horoáthos).

Se considera que el etnónimo se atestigua por primera vez en los antropónimos Horoúathos, Horoáthos y Horóathos en las dos Tablillas de Tanais, encontradas en la colonia griega de Tanais a orillas del Mar de Azov a fines del siglo II y principios del III d. C., en el momento cuando la colonia fue rodeada por sármatas de habla iraní.[19]​ Sin embargo, la aceptación de cualquier etimología no eslava es problemática porque implica una relación de etnogénesis con el grupo étnico específico.[20]​ No hay mención de una tribu iraní llamada Horoat en las fuentes históricas, pero no era raro que las tribus eslavas obtuvieran sus nombres tribales de los antropónimos de sus antepasados y jefes de la tribu, como en el caso de los checos Dulebes, Radimichs y Vyatichi .[21]​

Cualquier mención de los croatas antes del siglo IX es incierta, si bien hubo varios intentos aislados de rastreo; Struhates, Auhates y Krobyzoi por Herodotus,[22]​ Horites por Orosius en 418 AD,[22]​[23]​ y Harus (forma original Hrws,[24]​ algunos leen Hrwts;[25]​ Hros, Hrus ) en el mar de Azov, cerca de las míticas amazonas,[26]​ mencionadas por Zacharias Rhetor en el 550 d. C.[22]​[24]​ Los Hros algunos se relacionan con el etnónimo de la gente de Rus .[24]​[27]​ La distribución del etnónimo croata en forma de topónimos en los siglos posteriores se considera apenas accidental porque está relacionada con las migraciones eslavas a Europa Central y del Sur.[28]​

El epíteto "blanco" para los croatas y su tierra natal está relacionado con el uso de colores para los puntos cardinales entre los euroasiáticos. Es decir, significaba "croatas occidentales",[29]​[30]​ o "croatas del norte",[31]​ en comparación con las tierras de los Cárpatos orientales donde vivían antes.[32]​[33]​ El epíteto "grande" probablemente significaba una patria "vieja, antigua" o "antigua",[34]​ para los croatas blancos y los croatas cuando eran recién llegados a la provincia romana de Dalmacia .[32]​[35]​[36]​[37]​

Aunque las primeras tribus croatas medievales a menudo son denominadas croatas blancos por los especialistas, existe una disputa académica sobre si es un término correcto, ya que algunos eruditos diferencian las tribus según regiones separadas y que el término implica solo a los croatas medievales que vivían en Europa Central. .[38]​[39]​[40]​[41]​

Bibliografía[editar]

Referencias[editar]

  1. ↑ Subtelny, 2009, p. 57.
  2. ↑ Magocsi, 2010, p. 49.
  3. ↑ Dzino, 2010, pp. 113, 21.
  4. ↑ Paščenko, 2006, p. 131.
  5. ↑ Magocsi, 2005, p. 5.
  6. ↑ Majorov, 2012, p. 78.
  7. ↑ Gluhak, 1990, p. 95.
  8. ↑ Rončević, Dunja Brozović (1993). «Na marginama novijih studija o etimologiji imena Hrvat» [On some recent studies about the etymology of the name Hrvat]. Folia Onomastica Croatica (en croata) (2): 7-23. Consultado el 21 de agosto de 2020. 
  9. ↑ Matasović, Ranko (2008), Poredbenopovijesna gramatika hrvatskoga jezika (en croata), Zagreb: Matica hrvatska, p. 44, ISBN 978-953-150-840-7 .
  10. ↑ Charvát, Petr (2010). The Emergence of the Bohemian State. Brill. pp. 78, 80, 102. ISBN 978-90-474-4459-6. 
  11. ↑ Sedov, 2013, pp. 115, 168, 444.
  12. ↑ Budak, 2018, p. 98.
  13. ↑ Pohl, Heinz-Dieter (1970). «Die slawischen Sprachen in Jugoslawien» [The Slavic languages in Yugoslavia]. Der Donauraum (en alemán) 15 (1–2): 72. doi:10.7767/dnrm.1970.15.12.63. «Srbin, Plural Srbi: "Serbe", wird zum urslawischen *sirbŭ "Genosse" gestellt und ist somit slawischen Ursprungs41. Hrvat "Kroate", ist iranischer Herkunft, über urslawisches *chŭrvatŭ aus altiranischem *(fšu-)haurvatā, "Viehhüter"42.» 
  14. ↑ Arumaa, Peeter (1976). Urslavische Grammatik: Einführung in das vergleichende Studium der slavischen Sprachen (en alemán). C. Winter. p. 180. ISBN 978-3-533-02283-1. 
  15. ↑ Kunstmann, Heinrich (1982). «Über den Namen der Kroaten» [About the name of the Croatians]. Die Welt der Slawen (en alemán) 27: 131-136. 
  16. ↑ Trunte, Hartmut (1990). Slovĕnʹskʺi i︠a︡zykʺ: Ein praktisches Lehrbuch des Kirchenslavischen in 30 Lektionen: zugleich eine Einführung in die slavische Philologie (en alemán). Sagner. p. 21. ISBN 978-3-87690-716-1. 
  17. ↑ Majorov, 2012, p. 86–100, 129.
  18. ↑ Matasović, Ranko (2019), «Ime Hrvata», Jezik (Croatian Philological Society) (en croata) (Zagreb) 66 (3): 81-97 .
  19. ↑ Heršak y Nikšić, 2007, p. 262.
  20. ↑ Łowmiański, 2004, p. 25.
  21. ↑ Łowmiański, 2004, p. 36–37, 40–43.
  22. ↑ a b c Marčinko, 2000, pp. 318–319, 433.
  23. ↑ Gluhak, 1990, p. 127.
  24. ↑ a b c Danylenko, 2004, pp. 1–32.
  25. ↑ Škegro, 2005, p. 13.
  26. ↑ Paščenko, 2006, pp. 88, 91–92.
  27. ↑ Paščenko, 2006, pp. 87–95.
  28. ↑ Łowmiański, 2004, p. 14.
  29. ↑ Charvát, Petr (2010). The Emergence of the Bohemian State. Brill. pp. 78, 80, 102. ISBN 978-90-474-4459-6. 
  30. ↑ Majorov, 2012, p. 167.
  31. ↑ Niederle, Josef (2015). «Alemure, Cumeoberg, Mons Comianus, Omuntesberg, Džrwáb, Wánít. Lokalizace záhadných míst z úsvitu dějin Moravy» [Localization of enigmatic places from the early history of Moravia and Slavs]. Skalničkářův rok. 71A. ISSN 1805-1170. Consultado el 21 de julio de 2020. 
  32. ↑ a b Овчинніков, 2000, p. 153.
  33. ↑ Kuchynko, 2015, pp. 139–140.
  34. ↑ Živković, 2012, pp. 84–88.
  35. ↑ Gluhak, 1990, pp. 122–125.
  36. ↑ Paščenko, 2006, p. 27.
  37. ↑ Kim, 2013, pp. 146, 262.
  38. ↑ Magocsi, 1983, pp. 48–50.
  39. ↑ «ХОРВАТИ». Encyclopedia of Ukrainian History (en ucraniano) 10. Naukova Dumka, NASU Institute of History of Ukraine. 2013. ISBN 978-966-00-1359-9. «Їх часто необґрунтовано називають також "білими хорватами". Це пов'язано з тим, що східноєвроп. Х. помилково ототожнюють з "хорватами білими" (згадуються в недатованій частині "Повісті временних літ" в одному ряду із сербами й хорутанами) та "білохорватами" (фігурують у трактаті візант. імп. Константина VII Багрянородного "Про управління імперією"); насправді в обох випадках ідеться про слов'ян. племена на Балканах – предків населення сучасної Хорватії... єдине з літописних племен, для котрого "Повість временних літ" не вказує територію розселення. Локалізація Х. у Прикарпатті та, можливо, Закарпатті базується на двох підставах: 1) у цих регіонах у 8—10 ст. поширені пам'ятки райковецької культури, притаманної всім східнослов'ян. племенам Правобережжя в зазначений час; 2) ця частина ареалу райковецької к-ри лежить поза межами розселення ін. літописних племен, згаданих у "Повісті временних літ". Гомогенність райковецьких старожитностей, які не членуються на відносно чіткі локальні варіанти, не дає змоги конкретизувати кордони Х. та їхніх сусідів (волинян/бужан на пн. та пн. сх., уличів на пд. сх. і тиверців на пд.). Певною особливістю райковецьких пам'яток Прикарпаття є поширеність городищ-сховищ, що були одночасно сакральними центрами (мали капища та "довгі будинки"-контини, призначені для общинних бенкетів-братчин).» 
  40. ↑ Voitovych, Leontii (2011). «Проблема "білих хорватів"». Галицько-волинські етюди. Біла Церква. ISBN 978-966-2083-97-2. Consultado el 5 de julio de 2019. «Trans.: Proceeding from the above, Transcarpathian Croats and Croats lived near Dniester and San Rivers would be more correct to call Carpathian Croats, as Ya. Isayevich suggested, and not White Croats, as most Ukrainian and Russian authors write. White Croats were located in the upper reaches of the Vistula and Oder, in Saala and White Elster, where S. Panteleich sought out entire areas that still enjoyed autonomy in the 14th–15th centuries, and the remnants of toponymy.» 
  41. ↑ А. В. Майоров (2017). «ХОРВА́ТЫ ВОСТОЧНОСЛАВЯ́НСКИЕ». Great Russian Encyclopedia (en ruso). Bolshaya Rossiyskaya Entsiklopediya, Russian Academy of Sciences. Archivado desde el original el 12 de diciembre de 2022. Consultado el 12 de diciembre de 2022. «По данным ср.-век. письм. источников и топонимии, хорваты локализуются на северо-западе Балкан (предки совр. хорватов); на части земель в бассейнах верхнего течения Эльбы, Вислы, Одры, возможно, и Моравы (белые хорваты, по-видимому, в значении "западные"); на северо-востоке Прикарпатья (отчасти и в Закарпатье).» 

Véase también[editar]

Enlaces externos[editar]

Obtenido de «https://es.wikipedia.org/w/index.php?title=Croatas_blancos&oldid=159374074»